A Plague Tale: Requiem - Review

Ik denk nog steeds vol positieve gevoelens terug aan A Plague Tale: Innocence. Zonder veel voorinformatie werd die game in 2019 ineens uitgebracht en het was één van de grootste verrassingen van dat jaar. Wat een geweldige game was dat! De meeslepende verhaallijn, de gruwelijke omgeving en scenes, de vermakelijke gameplay. Nagenoeg perfect als je het mij vraagt.

Dat maakte het voor mij persoonlijk een beetje dubbel, toen ik hoorde dat er een vervolg zou komen. Ja, uiteraard wil ik me nog wel een aantal uren laten mee zuigen in een game die zich afspeelt in het A Plague Tale universum, maar ik vreesde ook een klein beetje. Je hoopt namelijk dat een vervolg iets extra's kan bieden, dat het nóg beter is dan het voorgaande.

De vraag is alleen hoe je dat als ontwikkelaar kunt bereiken als het voorgaande al zo ontzettend goed was. Ik heb dat dubbele gevoel aan de kant gegooid zodra we de reviewcode van A Plague Tale: Requiem binnenkregen, om er hopelijk optimaal van te kunnen genieten.

PS: Vanaf 18 oktober 2022 kunnen jullie ook genieten van deze game want zoals in juni dit jaar werd aangekondigd, komt A Plague Tale: Requiem op release beschikbaar voor Xbox Game Pass abonnees.

Laat ik gelijk deels met de conclusie beginnen. Ik kan mezelf namelijk niet inhouden. Jongens, wat is A Plague Tale: Requiem weer PRACHTIG MOOI. Echt ongelofelijk... Vanaf de eerste beelden ben je werkelijk hooked.

Ik heb zelf ontzettend lang gedaan over de eerste paar chapters, omdat ik maar niet kon stoppen met het vastleggen van allerlei prachtige plaatjes met behulp van de photomode. Ik heb zelfs nog even pittig door moeten werken om genoeg van de game te spelen om deze review een beetje fatsoenlijk te kunnen schrijven.

Doordat de game zich afspeelt in de omgeving van de Provence, is er een groter contrast tussen de onaangetaste, kleurrijke omgevingen en de verdorven gedeeltes, dan in A Plague Tale: Innocence. Dit levert meer variatie op. En serieus, ik ben echt onder de indruk van het kunstwerkje wat Asobo Studio op grafisch gebied heeft neergezet.

De details die zijn verwerkt in kleding, haren, gebouwen, grond en noem het maar op, het is echt briljant. Wat op mij misschien nog wel de meeste indruk heeft gemaakt, zijn de perfecte weergave van weerspiegeling in bijvoorbeeld plassen water (of bloed haha) , de lichtinval van zonnestralen en andere dynamische weersomstandigheden, zoals mist. Dit geldt overigens zowel op Xbox Series X als op Series S. En dan te bedenken dat ik 'slechts' een pre-launch versie van de game heb gespeeld voor deze review...

Zoals je kunt lezen is het uiterlijk vertoon van A Plague Tale: Requiem om van te kwijlen. Ik veeg het kwijl even met mijn mouw van mijn mondhoeken, zodat ik jullie meer kan vertellen, zonder dat ik kortsluiting riskeer in het toetsenbord van mijn laptop.

Even terug naar de basis, onze hoofdrolspelers. Als je A Plague Tale: Innocence gespeeld hebt, dan weet je dat dit verhaal, waarin Amicia en Hugo de hoofdrollen vertolkten, goed leek af te lopen. Met de nadruk op LEEK, want helaas blijkt in A Plague Tale: Requiem dat dit zo'n 6 maanden later toch niet het geval is.

Ook in deze game komt vooral Amicia meerdere malen op het punt dat ze dingen moet doen, die je liever niet zou doen. Het spreekwoord 'een kat in het nauw' komt in me naar boven. Wat is het jou waard om je geliefden en familie te beschermen? Volgens mij gaat iedereen daar heel ver in als het nodig is en dat geldt zeker ook voor Amicia en degenen om haar heen.

Het is wel duidelijk dat de karakters, maar vooral Amicia, een bepaalde groei hebben door gemaakt sinds de eerste game. Hugo is overduidelijk nog een klein kind, maar Amicia is getransformeerd naar een jonge vrouw. Getergd en gepijnigd door alles wat ze heeft gezien en meegemaakt.

Zonder verder veel te spoilen, is het duidelijk dat de ratten ook in A Plague Tale: Requiem van de partij zijn. Hugo's vloek is opnieuw aangewakkerd en die uit zich letterlijk in een plaag op vele kleine pootjes. Ook hier maken deze gigantische hoeveelheden ratten de sfeer. Dood en verderf is wat je overal om je heen tegenkomt.

Rillingen trekken soms door je heen bij de aanblik van lijken, botten, plassen bloed en noem het maar op. Hoewel ik niet perse een grote 'gore' fan ben, is de toon wel erg goed gezet. De game is opgebouwd uit 17 chapters en duurt in totaal maar liefst drie keer zo lang als zijn voorganger, waar je met een uurtje of 8 wel doorheen was.

De ratten hebben gelukkig nog steeds een zwakte en dat is licht. Normaal gesproken is spelen met vuur niet aan te raden, maar in het geval van Amicia en Hugo is het meerdere malen hun enige redding. Met Amicia's slingshot krijg je door upgrades steeds meer opties om jezelf te beschermen tegen ratten, maar ook andere vijanden. Later komt er ook nog een hele vette kruisboog in het spel, die de groei van Amicia mooi weerspiegelt. Hugo is gegroeid in het feit dat ook hij wat te brengen heeft in combat. Wat? Dat ga ik nog niet verklappen, maar ik kan je vertellen dat vluchten en heel hard rennen niet meer de enige opties zijn die hij heeft.

Daarnaast zijn de tools en vaardigheden die je stuk voor stuk meer vrij speelt door diverse items en crafting componenten te verzamelen, ook belangrijk in andere situaties dan alleen combat. Het is vaak even letterlijk puzzelen om er achter te komen welke handeling je verder brengt. Soms zijn er meerdere opties.

De opbouw in gameplay is daardoor weer in een perfecte stijgende lijn opgezet, zeker omdat je uiteindelijk hierdoor steeds meerdere mogelijkheden voorhanden hebt om een situatie het hoofd te bieden. In principe is het basiselement steeds stealth, maar afhankelijk van de moeilijkheidsgraad waarop je speelt, kun je ook best een keer het gevecht aan gaan. Houd er echter rekening mee dat je nog steeds heel kwetsbaar bent in één op één situaties, ondanks dat zowel Hugo als Amicia sterker en volwassener zijn. Je krijgt in die situaties één kans om te counteren (of jezelf te verdedigen met een mes, maar die zijn zeer spaarzaam in de wereld), buiten dat heb je dikke, vette pech als je een vijand voor je neus krijgt op korte afstand.

Ik wil je overigens wel adviseren om minimaal de standaard ingestelde moeilijkheidsgraad of hoger te spelen. Als je kiest voor een moeilijkheidsgraad die puur om de verhaallijn draait, dan mis je toch een hoop leuke dingen. Zo lukt het je bijna altijd om midden door een troep vijanden heen te rennen zolang je maar de deur naar het volgende gedeelte bereikt.

Zodra je die weer achter je dicht hebt gedaan, is de bedreiging in één klap voorbij. De vijanden volgen je niet, hoewel ze volledig op jou gefocust waren en dat voelt toch niet echt realistisch. Als je na een moeilijker stealth gedeelte uiteindelijk stilletjes die deur weet te bereiken, haal je er oprecht veel meer voldoening uit. Kies dus voor een beetje uitdaging, je krijgt hier geen spijt van.

Het mooie is dat er nu drie soorten skills zijn die automatisch worden opgehoogd, naar aanleiding van jouw speelstijl. Je ontwikkelt ze op drie verschillende gebieden, afhankelijk van hoe je bepaalde scenario's aanvliegt: agressief, opportunistisch of juist voorzichtig. Ze zorgen er uiteindelijk voor dat deze speelstijl je nog beter af gaat.

In de wereld zitten ook weer een paar kleine minigames verstopt, waarbij je bijvoorbeeld blokken moet omgooien met potten of met je slingshot dennenappels uit de boom schieten. Als je nog steeds meer en meer wilt, dan kun je ook nog allerlei zaken verzamelen die je extra achtergrond informatie geven in de codex, zoals verschillende soorten bloemetjes, veren, geheime kisten en souvenirs, waarmee je specifieke gebeurtenissen kunt herbeleven.

Op zich leuk, maar dit zal vooral de completionists onder ons aanspreken. Ik heb er zelf weinig waarde aan toegekend tijdens mijn eerste playthrough, als is het absoluut geen straf om de game nog een keer door te lopen en écht elke steen om te draaien.

De enige kleine minpuntjes die ik kan benoemen, als ik écht heel hard mijn best doe, zijn het feit dat de actie prompt van bepaalde knoppen niet altijd even soepel verschijnt en dat de photomode hier en daar niet helemaal lekker werkt. Zo zijn soms de hoofdpersonen volledig blurry en onscherp. Onhandig, want dit zijn nou juist onderdelen die je in photomode wil vastleggen.

Daarnaast gebeurde het ook regelmatig dat ik met de photomode door de grond zakte, onder de map door als het ware. Deze kleine dingen vallen echter volledig in het niet ten opzichte van de kwaliteit die Asobo met A Plague Tale: Requiem weet neer te zetten.

De game loopt verder gewoon als een t**t, zowel op Xbox Series S als Series X. Hij tikt lekker de 60fps aan op Series X, daar valt weinig negatiefs over te melden. Ik ben in de vele uren die ik inmiddels achter de rug heb, één keer een bug tegengekomen, waarbij ik door een houten trapje heen viel en er onder vast kwam te zitten.

Gelukkig hoefde ik door het slimme gebruik van checkpoint niet ver terug te gaan om mijn weg de keer erna succesvol te vervolgen. Al met al zit het op technisch vlak dus ook gewoon meer dan prima in elkaar.

Als je deze game niet GRATIS probeert als Xbox Game Pass abonnee, stel je niet alleen mij teleur, maar je onthoudt jezelf echt van een prachtige game ervaring van zo'n 18-22 uur lang (mits je niet te lang wordt opgehouden door de photomode, zoals mij gebeurde). Je krijgt heel veel waar voor je geld op deze manier.

Conclusie

Hoewel de Middeleeuwen niet bekend staan als het meest gezellig tijdperk, kan ik je het avontuur van A Plague Tale: Requiem vanuit de bodem van mijn hart aanraden. De game ziet er echt werkelijk waar prachtig uit en de gameplay is zeer vermakelijk. Je krijgt steeds meer opties en mogelijkheden om jezelf door de gameplay heen te werken. Hoewel de game inzet op stealth, geeft een lekker slingshot gevecht hier en daar ontzettend ook veel voldoening. Asobo Studio heeft een hele sterke vervolggame neer weten te zetten. De game is in verschillende opzichten meer volwassen dan zijn voorganger. Gauw spelen dus!

Score: 95/100

Reviewcode is beschikbaar gesteld door de uitgever.