Alex Kidd in Miracle World DX - Review

Voor deze review heb ik de geschiedenisboeken in moeten duiken. Alex Kidd in Miracle World DX is namelijk een remake van Alex Kidd in Miracle World, een game die in 1986 uitkwam op de SEGA Master consoles. Aangezien ik toen zelf ongeveer 1 jaar oud was, heb ik hier weinig van mee gekregen.

SEGA heeft destijds hoog ingezet op Alex Kidd en had hele hoge ambities. De verwachting was dat Alex Kidd de rol die Sonic op zich heeft genomen naar zich toe zou trekken. Dat is er nooit van gekomen, maar Alex Kidd in Miracle World gold in 1986 wel als één van de beste games die op dat moment beschikbaar waren. De vergelijking met Super Mario van concurrent Nintendo ging zelfs op.

Het is daarom niet gek dat er nu een poging wordt gedaan om Alex Kidd nieuw leven in te blazen met deze remake. Maar voldoet deze remake aan de verwachtingen van de trouwe fans van de klassieke game? En hoe wordt de game ervaren door nieuwe instappers?

Om een oordeel te vellen, moeten we natuurlijk weten wat er in deze remake allemaal is veranderd ten opzichte van de oude game. Als eerste is natuurlijk het vernieuwde uiterlijk opvallend, de game is in een nieuw jasje gestoken met adembenemende HD-graphics en gloednieuwe animaties. Ik heb echt zitten smullen van hoe prachtig deze game er uit ziet en dat voor een 'simpele' platformer game. Hier is echt heel puik werk geleverd.

Weet je wat nou het mooie en unieke aan deze game is? Je kunt zelf op elk willekeurig moment ervaren wat het grafische verschil is tussen de 1986 versie van de game en de DX versie door de RT-knop van je controller in te drukken. Je switcht hiermee namelijk van versie. Ik zal je zeggen, alleen met dit principe heb ik me al behoorlijk wat keren zitten vergapen in de levels. Het verschil tussen beide is echt weergaloos en het is een behoorlijk slimme zet om dat op deze manier zo prachtig visueel aan te bieden.

Behalve de graphics is ook de muziek volledig in de remake gegaan. Wanneer je switcht tussen beide versies, is dit na de grafische pracht een extra stimulans voor je zintuigen. Het zorgt voor een reis door de tijd, die behoorlijk indrukwekkend te noemen is.

Verder zijn er ook enkele gameplayveranderingen toegepast en zijn er wat nieuwe levels toegevoegd. Hier en daar zitten de veranderingen bijvoorbeeld in hoe je een boss fight moet aanpakken, maar eigenlijk zijn dit niet echt hele grote wijzigingen.

Wat betreft veranderingen in gameplay kan ik zelf wat lastiger oordelen. Ik heb destijds de oorspronkelijke game niet gespeeld namelijk. Je kunt wel bij het uitspelen van Alex Kidd in Miracle World DX de klassieke, onveranderde game vrijspelen (en daarnaast nog een niets toevoegende Boss Fight mode, waar ik later op terug kom) waardoor je een indruk krijgt.

Hier en daar voelt de vernieuwde versie wel anders aan, maar voor mij had hier meer in moeten zitten. Een van de karakteristieke eigenschappen van games uit dit tijdperk is namelijk dat ze meedogenloos zijn. Je gaat dood, dood en nog eens dood. Dark Souls is kinderspel bij veel games uit dit tijdperk.

Zo ook Alex Kidd, want zodra je één keer geraakt wordt, kost dat je gelijk één leven. Dat is helaas niet alles, want hier en daar komt dat tot op de millimeter behoorlijk nauw. Soms zelfs onvoorspelbaar. Denk je dat je ergens overeen of tussendoor kunt. FOUT. Nee, dood. Denk je nog even op dat blokje te rusten voor je de volgende sprong waagt. Nee, weer FOUT. En dood. Vooral het feit dat je karakters soms op schoenen met een laag glibberzeep lijkt te lopen, maakt de game ontzettend frustrerend op zijn tijd. Zeker als je moet platformen op blokjes van één blok breed. Het is soms bijna onmogelijk.

Voor de fans van het eerste uur zal dit niet zo'n probleem zijn, aangezien zij dit principe gewend zijn. Voor mensen die nieuw instappen is dat een ander verhaal en kan het zo maar een reden zijn om af te haken. Want hoewel je met de DX-versie de optie hebt in het menu om oneindig veel levels te hebben, wat je een reëlere kans biedt om überhaupt het einde van de game te zien, blijft het principe van één keer geraakt worden is dood overeind. De glijdende bewegingen van Alex hadden daarom wat mij betreft wat aangepast mogen worden voor deze remake. Hier en daar heb je namelijk echt het idee dat je nul controle hebt over je karakter.

Wat de rit nog iets draaglijker maakt, is dat je de munten die je verzamelt door blokken kapot te slaan, kunt spenderen in een winkeltje dat je tegenkomt na het behalen van een level. Zo kun je jezelf van een cool voertuig voorzien of kun je een glazen bol kopen (als deze beschikbaar is, heet dat) waarmee je veel voordeel hebt in een boss fight.

Wat die boss fights betreft dan. Ik vind ze heel bijzonder. In negatieve zin eigenlijk. Er zitten namelijk te veel componenten van geluk in, waardoor je ook hier weinig controle hebt. Je moet namelijk bij diverse boss fights door middel van een steen-papier-schaar gevecht als winnaar uitgeroepen worden. Ja, echt, geen grapje. Het zat ook in de originele game, dus ik snap waarom het in de remake zit, maar ik vind het echt he-le-maal niks. Als je namelijk de verkeerde keuze maakt en twee van de drie spellen verliest, dan mag je gewoon het level helemaal opnieuw doorlopen. Grmfff...

Conclusie

Alex Kidd in Miracle World DX zal vanuit twee perspectieven verschillend ervaren worden. Voor de fans van de oorspronkelijke SEGA game is het vooral genieten van het prachtige nieuwe jasje dat Alex Kidd heeft gekregen door deze remake. De game ziet er echt bijzonder prachtig uit.

Voor nieuwkomers is dit helaas geen uitgemaakte match, door de hoge moeilijkheidsgraad in combinatie met de geringe controle over je karakter en de onvergeeflijkheid die het daarmee op je schoot legt. Alleen echte doorgewinterde platformer liefhebbers die tegen een stootje kunnen, zullen niet snel opgeven en genieten wat wat Alex Kidd ze te bieden heeft. Door de controle van deze remake iets op te schroeven, was deze remake perfect geweest. Voor nu is het een ruime voldoende te noemen.

Score: 72/100

Review copy is beschikbaar gesteld door de uitgever.