Atomic Heart - Review

Atomic Heart was bij veel gamers al enige tijd op het netvlies gebrand, dit mede door de indrukwekkende trailer die gepresenteerd werd. Het barst van de knallende gameplay, een over de top verhaal met een bizarre sfeer en geweldige graphics. Een vrijwel heilige combinatie om een goede game neer te zetten, maar een trailer blijft natuurlijk een trailer en het is altijd afwachten op de daadwerkelijke release. Hoe zou dat voor Atomic Heart uitgepakt hebben?

Jij bent Major Sergey Nechayev, ofwel P-3, een protagonist en WW2-veteraan met geheugenproblemen. Je wordt gevraagd om te assisteren bij de release van het 'kollektiv 2.0'. Dit is een upgrade van het huidige 'kollektiv 1.0', maar de upgrade loopt al snel gigantisch fout als opeens alle robots de mensen beginnen af te slachten. De huidige nachtmerrie van menig mens.

Ter verduidelijking, de game speelt zich af in een alternatieve tijdlijn waarin de Sovjet Unie de Tweede Wereldoorlog gewonnen heeft en flinke technologische stappen heeft weten te maken. Het 'kollektiv 1.0' staat voor alle robots die het leven van de mensen allemaal wat makkelijker gemaakt hebben en de wereld is daarmee ook een waar Utopia geworden. Echter, bij de upgrade naar 'kollektiv 2.0', heeft een professor genaamd Petrov, de 1.0 node gecorrumpeerd en daarmee alle robots in gevechtsmodus gezet. Het is aan jou om dit tot de bodem uit te zoeken en het ongedaan te maken, zodat iedereen weer in vrede kan leven.

In dit avontuur sta je er in elk geval niet alleen voor. Je hebt namelijk hulp van je trouwe handschoen 'Char-Les', welke maar al te graag zijn stem laat horen. Maar buiten een grote mond, geeft deze handschoen je ook een aantal krachten, naarmate je hem upgrade in elk geval. De handschoen lijkt over een soort van nanotechnologie te beschikken, welke in veel situaties goed van pas komt. Zo kun je bijvoorbeeld vijanden bevriezen of een schok geven. De gesprekken tussen P-3 en zijn handschoen zijn ook wel amusant, vooral in het begin. Maar op den duur merk je dat er wel heel veel gesprekken zijn tussen de twee, wat op een gegeven moment best storend is, naar mijn mening. Gelukkig vallen ze niet in herhaling, anders was het nog vervelender.

Maar dit is niet het enige wat overdreven aanwezig is in Atomic Heart. Zo is de storytelling ook niet altijd even goed. Ze willen veel vertellen in elk geval, maar soms lijkt het alsof ze niet goed wisten hoe ze dat moesten doen en voelen sommige cut scènes een beetje te willekeurig aan. Het is wel overduidelijk te merken dat er veel inspiratie uit Bioshock (Infinite) gehaald is, de sfeer en de omgeving hebben er namelijk enorm veel van weg. En dat is op zich wel prima, want Bioshock is ook gewoon een rete goeie game serie! Alleen jammer dat de bepaalde ambiencevan Bioshock niet helemaal vertaald wordt in Atomic Heart. Ook lijken de quests veelal hetzelfde doel te hebben, zoek dit en ga daar naartoe om vervolgens iets anders te vinden en activeren.

Desondanks dat het soms dus wat overdreven is en wat gek in elkaar zit, zijn de graphics wel echt waanzinnig goed. Er zit veel detail in de wereld verwerkt. Daarnaast is de muziek ook erg sterk en voegt deze net dat extra beetje sfeer toe in elke situatie die zich voordoet. De robots zien er ook erg goed uit en hebben een bepaald uiterlijk waar je de rillingen van krijgt. Een beetje zoals paspoppen in een horror game, maar dan van metaal, pratend en op je afspringend met laserogen en harde klappen.

De combat in Atomic Heart is daarmee dus zeker niet de makkelijkste, maar ook niet onmogelijk. Het is geen Dark Souls zeg maar... het is echter wel oppassen. Munitie wordt namelijk ook niet bepaald in je schoot geworpen en voor het maken ervan heb je allerlei materialen nodig, net zoals voor je upgrades en dergelijke. En om het nog wat lastiger te maken, hangen er ook overal camera's op die een groot aantal robots op je af sturen als ze je spotten. Dus probeer ze vooral af te leiden en vervolgens kapot te maken, des te meer overlevingskans heb je. Zo niet, dan zit je sneller dan je lief is zonder munitie en moet je het doen met je melee wapen en de mogelijkheid tot aanvallen dodgen.

Die upgrades waar ik het net over had, zijn zowel van toepassing op jezelf als op je handschoen. En hoe verder je komt, hoe meer upgrades je uiteindelijk zal vrijspelen. Dit is ook zeker wel nodig, anders ga je het gewoon niet redden in Atomic Heart. Zonder materialen, kun je geen upgrades kopen. Deze materialen zijn echt overal in ruimtes te vinden in bijvoorbeeld kasten of bureaus. Dit neemt alleen wel veel tijd in beslag en het kan soms aanvoelen als een karweitje, ondanks het feit dat je alles met je handschoen opslurpt zoals Nunu dat doet in de Teletubbies.

Verder kun je ook nieuwe wapens ontwikkelen, zodra je daar de blauwdruk voor gevonden hebt en deze wapens zijn ook weer te upgraden. Wat dat betreft heb je dus aardig wat opties om het op te nemen tegen de verschillende soorten robots in het spel.

Vergis je niet, Atomic Heart draait niet enkel om het genadeloos afmaken van allerlei verschillende robottypes. Er zijn ook aardig wat puzzels in het spel gestopt. Bijvoorbeeld in de vorm van het open maken van verschillende typen sloten.

Conclusie

Atomic Heart is een over de top game met aardig wat humor en een flinke portie inspiratie uit Bioshock (Infinite). Helaas lijkt het er wel op dat ze alles een beetje te graag, te goed willen doen en juist daardoor is het niet altijd een goed samenhangend geheel. Verder lijken de quests allemaal eenzelfde soort einddoel te hebben. Daarnaast wordt er bijzonder veel gepraat, vooral door je handschoen Char-Les. Wat wel positief is in Atomic Heart, zijn de verbluffende graphics en uitmuntende muziek, welke in combinatie een geweldige sfeer weten neer te zetten. Tevens zijn ook de puzzel elementen amusant en niet direct vergelijkbaar met andere games die ik ooit eerder gespeeld heb.

Score: 76/100

Game beschikbaar gesteld door de uitgever en beschikbaar op Bol.com voor €59,99