Bleeding Edge - Review
Een tijdje terug kregen we lucht van Bleeding Edge, een nieuwe multiplayerervaring die op het eerste gezicht best wel wat weg had van Overwatch. De ontwikkelaar Ninja Theory had ik me echter niet bij dit gamegenre voorgesteld, hoewel het wel een goede ontwikkelaar is in het algemeen.
Het kon met Bleeding Edge dus twee kanten op gaan. Van de ene kant kon het een geslaagd recept tot succes betekenen, maar van de andere kant kon het ook een complete ramp zijn, omdat het niet echt hun genre lijkt te zijn. We gaan het zien!
Zoals ik al zei heeft Bleeding Edge veel weg van Overwatch, op het eerste gezicht althans. Het spel draait echt om het samenwerken met je team om het vijandelijke team uit te schakelen en eventuele objecten te veroveren. De gevechten zijn voornamelijk melee gebaseerd en er zijn weinig afstandsaanvallen in terug te vinden. Persoonlijk vind ik dit wel iets hebben. Het zorgt voor wat meer uitdaging, want iedereen kan wel een beetje schieten van een afstand.
De objecten waar ik het over had, zijn bijvoorbeeld bepaalde locaties die je moet veroveren. Dit vertaalt zich in Bleeding Edge tot de game modes Control en Objective Control. Deze twee game modes zijn nagenoeg gelijk aan elkaar. De objecten die je moet veroveren zijn echter maar een bepaalde tijd beschikbaar. Ze worden één voor één actief en dan weer allemaal tegelijk, etc. Het is dus goed opletten met z'n allen waar je je volgende aanval en verdediging moet plannen.
Dit zijn niet de enige twee gametypes, zo heb je ook nog Power Collection. In deze mode moet je containers vol 'energie' kapot maken en zoveel mogelijk energie die erin zit verzamelen. Na een tijdje komt er een verzamelpunt beschikbaar, waar je het moet lozen. Wie de meeste punten heeft of de limiet heeft bereikt, wint.
Dan heb je natuurlijk nog de maps waar je op speelt. Deze zijn vrij groot, lekker kleurrijk en al met al dus leuk om te spelen. Ze zitten ook vol met powerups om je kracht te boosten, met levens voor als je wat te vaak geraakt bent, maar ook met vallen die je kunt activeren om je tegenstanders (maar ook teammates) pijn te doen.
Door de graphics die gebruikt zijn voor het gehele spel, lijken de maps wel iets weg te hebben van Sunset Overdrive en de personages konden wel uit Borderlands komen. Om dit nog even wat aan te dikken, kun je ook op hoverboards rondzweven over de map. Dit gaat net wat sneller dan lopen, als je ergens snel moet zijn.
Nu ik het toch over de personages heb, hier zitten er redelijk wat van in. Ze zijn allemaal lekker over de top! Vandaar ook de referentie naar Borderlands, want we weten hoe die personages zijn... Het personage waar ik me het meeste mee heb uitgeleefd, is Nidhoggr. Hij lijkt een beetje op Marilyn Manson met een gitaar en kan vuur spugen. Als melee assassin valt hij onder de categorie ´Assault´. Hiernaast heb je de categoriën Support en Tank. Voor een gezonde teamsamenstelling, heb je er minstens één van elke class nodig. Verder zijn er allerlei mods voor de personages vrij te spelen om ze een bepaald voordeel te kunnen geven.
De gameplay is niet baanbrekend lastig. Je hebt een aantal aanvallen/combinaties die je uit kunt voeren en de rest heb ik hierboven al een beetje uitgelegd. Het is dus lekker toegankelijk voor jong en oud, maar er zit ook een addertje onder het gras...
De gameplay wordt namelijk vrij snel saai en repetitief omdat er niet veel variatie in zit. Als je alles een paar keer gedaan hebt, is het nieuwe er snel af. Begrijp me niet verkeerd, het is wel degelijk leuk allemaal. Maar dan moet je er toch wel een beetje verliefd op geworden zijn om hier doorheen te kijken. Ik speel liever Overwatch, dat geeft net wat meer spanning en actie tijdens het spelen.
Wat ook wel een doorn in het oog is, is de balans van sommige matches. De ene match speel je tegen een supergoed team en de andere keer weer tegen een enorm bagger team. Ik heb niet het idee dat de matchmaking gebalanceerd is. Dit leidt vaak tot oneerlijke partijtjes. Ook is geen enkel personage sterk genoeg om meer dan één tegenstander aan te kunnen. Dus wil je het in je eentje opnemen tegen meerdere vijanden, bedenk je nog maar eens goed... Ik kan je garanderen dat je ten dode bent opgeschreven. Ook het niet tactisch kiezen van je personage en dus gewoon diegene pakken die jij het leukste vindt, kan catastrofaal zijn voor de afloop van de match.
Conclusie
Ondanks dat Bleeding Edge snel het gevoel van variatie en dat 'nieuwe' verliest, is het toch een leuke game om te spelen. Het is niet echt het genre waar ik Ninja Theory in thuis vind horen, daarom kan ik het wel een geslaagde poging noemen. Als er hier en daar wat maps, game modes, personages en aanvallen toegevoegd worden, dan is het echt een toppertje.
Verder doen de graphics en maps veel denken aan Sunset Overdrive en Borderlands, een beetje cartoony met heel veel kleuren dus. De gameplay is lekker makkelijk en toegankelijk voor jong en oud. En laten we eerlijk zijn, voor de prijs van €29,99 mag je eigenlijk niet klagen.
Game beschikbaar via Game Pass.