Tennis World Tour 2 – Review
Ik weet nog goed dat ik in de zomer van 2018 vol goede moed begon aan Tennis World Tour. Dit omdat mijn behoefte aan een goede, vermakelijke tennisgame al enkele jaren niet is gestild. En dat terwijl er voor andere sporten jaarlijks een grote titel wordt uitgebracht. Ik kwam van een koude kermis thuis, want het was vooral een teleurstelling.
Met Tennis World Tour 2 heb ik daarom mijn verwachtingen vooraf bijgesteld naar beneden, in de hoop dat de teleurstelling op zijn minst meevalt en er misschien nog wat meer in zit.
Een van de belangrijkste zaken in sportgames, is de reactie die in gang wordt gezet op je scherm op basis van de knop op de controller die jij in duwt. Een sportspel, waarbij het vaak om een fractie van een seconde gaat om te bepalen of je op winst of verlies afstevent, moet vooral smooth zijn.
Uiteraard ben ik als sportliefhebber bekend met het spelletje tennis en wat daarbij de bedoeling is. Om Tennis World Tour voor deze review grondig te onderzoeken, ben ik echter wel begonnen met de tutorial, Tennis school genaamd in het menu. En dat smooth, dat is helaas hier al ver te zoeken…
In de game mode Tennis school wordt de besturing uitgelegd. Bijvoorbeeld hoe je door kort op een knop te drukken een geplaatste slag kunt uitvoeren, terwijl je door de knop langer vast te houden meer kracht mee geeft aan je slag. Het punt van loslaten is echter erg onduidelijk en lijkt soms alles behalve consequent.
Ook lijkt het soms of de reactie van je karakter gewoon achterwege blijft, bijvoorbeeld als je een sprintje in moet zetten. Tegen de tijd dat je op de gewenste plek bent, brengt je tegenstander al de volgende bal in het spel. Niet zo’n beste start dus.
Ik geef gelukkig niet gelijk op. Een set verliezen betekent nog niet dat je ook de wedstrijd verliest. Ik heb me daarom op, vaak het belangrijkste, onderdeel van een sportgame gericht, namelijk de carrière. Hierin loop je wel gelijk tegen een extra moeilijkheid aan. Als je speler namelijk nog niet goed ontwikkeld is, is het erg lastig om een wedstrijd te winnen van een sterke tegenstander, zeker als je daar de onvoorspelbaarheid van de controls bij optelt.
Er zijn echter ook verbeteringen op te merken ten opzichte van de eerste game. Zo is de manier van de service, een belangrijk onderdeel van de gameplay, in positieve zin gewijzigd. Hierdoor wordt er op onderdelen meer realisme bereikt en dat doet de game goed.
Het kiezen van een sterke speler in Exhibition, zoals Federer of Djokovic, brengt de smoothness flink omhoog. Hierdoor is de game wat meer benaderbaar. Daarnaast is er ook duidelijk werk besteed aan de animaties, die veel soepeler lopen dan in zijn voorganger.
Visueel ziet Tennis World Tour 2 er oké uit, maar niet meer dan dat. Het spat niet perse van je scherm, maar het is absoluut niet slecht gedaan. De game ziet er kleurrijk en levendig uit, en de details in bijvoorbeeld het publiek, zijn prima verwerkt. Ik heb het dan wel over details op afstand, want ingezoomd op bijvoorbeeld je zelf gemaakte speler, is niet echt iets om van onder de indruk te zijn. Ook het menu is verder niet heel bijzonder.
Conclusie
Het tafereel op de US Open van begin september, waarbij Djokovic uit pure frustratie een bal tegen een lijnrechter schoot, is een mooie vergelijking voor Tennis World Tour 2. Er zit potentie in de game, maar het komt er op meerdere vlakken niet uit en dat levert behoorlijk wat frustratie op.
De game is zeker een verbetering op het eerste gelijknamige deel, maar het bereikt alleen zijn potentie als je de rust en tijd kunt opbrengen om de gameplay volledig onder de knie te krijgen. Niet zomaar een ace dus, maar een zwaarbevochten wedstrijd om Tennis World Tour 2 vermakelijk te vinden en daarmee zeker niet voor iedereen de kwalitatief goede tennisgame waar velen zo naar verlangen.
Review copy is beschikbaar gesteld door de uitgever.