The Last Case of Benedict Fox - Review

Ik ben niet vies van een leuke puzzel- en/of platformergame, zeker niet eentje die ook nog een flinke dosis speurwerk bevat. Voor een luguber sfeertje ben ik daarnaast ook wel te porren. Vooraf leek The Last Case of Benedict Fox alle drie deze elementen te bevatten, waardoor ik wel kopje onder durfde te gaan in deze nieuwe game van ontwikkelaar Plot Twist.

De studio doet zijn naam Plot Twist op zich wel eer aan. Het is het jaar 1925 en jij, Benedict Fox, gaat als detective op pad naar een vervallen woning. Plot twist #1: je vader is vermoord. Er zijn amper aanwijzingen en geen levende ziel aanwezig om een statement op te stellen. Plot twist #2: je hebt gezelschap van een maatje, zoals menig bekend detective. Het is echter geen standaard buddy. Nee, het is een soort innerlijke demoon met een freaky stem die jou van hints voorziet. Ehm, oké...?! Klinkt bijzonder!

We gaan op pad om uit te vinden wat er met je vader is gebeurd. Plot twist #3: het koude lichaam van je vader is niet het enige lugubere wat je te wachten staat in The Last Case of Benedict Fox (# no spoilers). Maar dat had je vast al verwacht, als je de eerste twee plot twists leest.

Oké, hoe ga je die moord nu oplossen dan? Jouw innerlijke demoon helpt je daarbij. Door deze demoon kun je namelijk de waarheid achterhalen uit de herinneringen van de doden. Klinkt gezellig, toch? Voor elke tunnel, gang en grot die je ontdekt, speel je een gedeelte van een map vrij. Helaas loop je al vrij snel tegen (letterlijk) dichte deuren aan, die je pas op een later moment kunt ontgrendelen.

Dat hoort natuurlijk wel bij het speurwerk van een detective, maar het lijkt soms wat extreem en het is, zeker in het begin, ontzettend onduidelijk hoe en waar je aan de sleutel/oplossing komt om ze te openen. Laat staan dat veel gedeeltes van de map als een doolhof aanvoelen en je voelt je vanzelf moederziel alleen. Gelukkig kom je diverse ankerpunten tegen, die je kunt gebruiken als een fast travel punt. Dat maakt het al iets gemakkelijker, maar het blijft veel heen en weer banjeren.

Je kunt overigens wel een aantal instellingen aanpassen zodat de game iets meer bij je speelstijl past, zoals de hoeveelheid hints en hoe moeilijk de vijanden het je kunnen maken. Vooral die eerste is er een die handig is voor spelers die zich snel verloren voelen. Iets wat in deze game redelijk snel kan gebeuren, aangezien de meeste keuzes in het design niet echt natuurlijk aanvoelen.

Zo had ik bijvoorbeeld eindelijk een nieuwe route ontdekt, waarna ik al heel snel weer tegen een doodlopend pad aanliep en ik voor mijn gevoel weer op nul moest beginnen. Zo blijft het gevoel van voortgang niet echt lekker hangen natuurlijk.

Behalve je innerlijke demoon, kom je trouwens nog meer gedrochten tegen tijdens je speurtocht. Gelukkig weet Benedict van zich af te bijten met enkele wapens, die je ook kunt upgraden. Daarnaast leer je steeds meer combat moves, zoals dodgen en speciale aanvallen. Ook je compagnon kun je upgraden doordat je inkt verzamelt van verslagen vijanden. Vergeet dan niet je inkt veilig te innen bij een ankerpunt, want als je dood gaat, verlies je alles wat je tot dan toe verzamelt hebt.

Jup, je kunt je voorstellen dat ik zowaar enkele frustrerende momenten heb ervaren tijdens het spelen van de game, zeker omdat de combat alles behalve smooth aanvoelt. Datzelfde geldt voor het platforming gedeelte helaas, wat af en toe echt te vierkant aanvoelt. Voor zover we het al platforming mogen noemen eigenlijk.

Achter de matige gameplay zit echter wel een pareltje verstopt, waarvan je aan alles voelt dat de ontwikkelaars er heel veel liefde, details en aandacht in hebben gestopt. Misschien wel net iets te veel.

Sowieso is de game prachtig om naar te kijken en de audiovisuele pracht is daarmee ook één van de sterke punten van deze game voor mij persoonlijk. Het heerlijke lugubere sfeertje wordt goed neergezet door het kleurgebruik en de stijl die is gekozen.

Conclusie

The Last Case of Benedict Fox heeft me een beetje met een dubbel gevoel achtergelaten. Meerdere keren tijdens het spelen bemerkte ik verschillende emoties tegelijk, waaronder verbazing, frustratie en nieuwsgierigheid. Prachtig als een game wat teweeg brengt, maar in dit geval schiet het van positieve gevoelens over de graphics en lekker lugubere story, naar negatieve gevoelens van frustratie over de vierkante gameplay in zowel combat als platforming. Zonde, want mijn verwachtingen waren vooraf erg hoog, misschien wel iets te hoog blijkt achteraf. Je kunt deze game gelukkig wel gratis uitproberen met een Xbox Game Pass abonnement.

Score: 55/100

Reviewcode is beschikbaar gesteld door de uitgever.