Werewolf: The Apocalypse - Earthblood - Review

Cyanide Studio is bij mij vooral bekend van de jaarlijkse Tour de France games. Het was voor mij dan ook verbazingwekkend dat zij een andere game maakten dan een sportgame. Ik had beter moeten weten, want toen ik ging opzoeken wat ze nog meer gemaakt hadden, kwam ik toch wel leuke games tegen als Styx en Call of Cthulhu. Met een geruster hart ging ik zitten om te beginnen met Werewolf: The Apocalypse - Earthblood.

In een nieuwsbericht had ik vernomen dat Werewolf: The Apocalypse deel uitmaakt van een shared universe genaamd de ‘World of Darkness’. Ik moet eerlijk bekennen dat als het geen onderdeel van de MCU uitmaakt, ik dan vaak niet weet waar het voor staat. Dus ook hier moest ik mijn research voor doen, wat je allemaal wel niet moet doen voor een review.

De World of Darkness bestaat uit meerdere bordspellen die je kunt vergelijken met Dungeons and Dragons. Alleen gaat het hier om vampiers, weerwolven, magiërs en geesten. Deze spellen zijn voornamelijk in de jaren ‘90 uitgekomen en hadden best veel spelers. Van deze spellen zijn al eerder videogames uitgebracht met onder andere Vampire: The Masquerade. Deel twee staat nog voor dit jaar op de planning. Of er ook cross-overs met Werewolf: The Apocalypse zullen zijn, is nog maar de vraag. De games worden gemaakt door verschillende ontwikkelaars met verschillende uitgevers helaas.

Maar goed, genoeg over de World of Darkness. Hoe staat het er voor met deze game, hoor ik je denken. Het verhaal van Werewolf: The Apocalypse - Earthblood is wel leuk, maar niet diepgaand. De hoofdmoot is dat je tegen een Big Bad Company strijdt. Je speelt met Cahal, een man die zich kan transformeren tot een weerwolf. Samen met zijn gezin en hun ‘kudde’ wonen ze in de bossen van Amerika. Een energiebedrijf genaamd Endron is het leefgebied van Cahal steeds kleiner aan het maken. Wanneer de kudde hier een stokje voor wilt steken, wordt de vrouw van Cahal vermoord.

Wanneer Cahal dit ziet, wordt hij een groot beest wat zijn woede niet kan beheersen. Hij vermoordt alles en iedereen die op zijn pad komt. Om weer tot zichzelf komen, verlaat hij zijn groep en laat zijn dochter achter. Na vijf jaar komt hij door omstandigheden weer terug en sluit zich weer aan. De verhoudingen tussen Cahal en de rest zijn wel anders komen te liggen, dus naast Endron verslaan ligt daar ook nog een uitdaging. Ik laat bewust veel weg van het verhaal, dat moet je natuurlijk verder zelf ervaren.

Naast Cahal heb je nog meerdere personages, maar die zijn niet zo uitgediept als je misschien zou willen. De band met je dochter die vertroebeld is na vijf jaar, komt niet zo goed terug in het verhaal. Ja, ze is boos maar accepteert de hulp die Cahal biedt direct. Ook gebeuren in het verhaal dingen die misschien als schokkend ervaren hadden moeten worden. Doordat je niet echt intensief meeleeft, valt dat schok allemaal wel mee.

Zelf omschrijft Cyanide Studio de game als een Action RPG Fighting Adventure. Daar ben ik het echter niet helemaal mee eens. Vooral het RPG element vind ik ver te zoeken. Nu geeft dat voor mij persoonlijk niet, maar iemand die een diepe RPG verwacht, komt bedrogen uit. Het enige RPG element dat ik ben tegen gekomen is de skill tree, maar dat zit ongeveer in iedere game.

De overige omschrijving klopt dan wel als een bus. Er zit genoeg actie en vechten in de game, soms misschien te veel. Dit omdat je wel heel erg van ruimte naar ruimte loopt en die moet clearen. Dat zou je in bijna alle gevallen in stealth kunnen doen, maar bij mij lukte dat amper en had ik het beest nodig om mijzelf te verdedigen. Ook komen er wel verdacht veel hulptroepen telkens. Dit kan je in je menselijke vorm saboteren, maar voor mijn gevoel werkt dat niet zo lekker.

Het vechten als een grote weerwolf is helaas een beetje eentonig en lijkt veel op button bashen. Wanneer het je toch te heet onder je voeten wordt, kun je met een dash snel uit de voeten komen. Daarnaast vult met elke slag een meter waarmee je jezelf kunt healen. Hierdoor werd de game op normal een beetje makkelijk. Ook wel eens lekker natuurlijk. Verder is het een vrij lineaire game. Je hebt wel een soort hub en van daaruit ga je naar de locaties. Die lijkt op een open wereld, maar je kunt eigenlijk maar één kant op. Ook is er niet veel te ontdekken in de wereld.

Ik kreeg van iemand de vraag welke versie ik gekregen had voor de review. Wij hadden de Series X versie aangevraagd, maar dat moest ik toch echt even controleren. Je ziet het er namelijk niet vanaf. De graphics vond ik zeer tegenvallen en het leek meer op een early Xbox One game. De stemmen vond ik wel goed gedaan, maar de lip-sync wilt niet echt meewerken. Toch een beetje jammer, al met al.

Conclusie

Hoewel ik best wel wat minpuntjes benoem, heb ik mij wel prima vermaakt met Werewolf: The Apocalypse - Earthblood. De graphics vallen tegen, het geluid valt niet op en de gameplay is best herhalend. Maar het leuke verhaal, het wisselen tussen mens, wolf en weerwolf maken veel goed. Misschien ook omdat er geen hoogvliegers zijn uitgekomen de afgelopen maanden. Nee, het is geen parel, maar dikke fun is het wel!

Score: 73/100

Game is beschikbaar gesteld door de uitgever