Wild Hearts - Review

Het liefst word ik gelijk overdonderd door een trailer of art work van een game, die mij moet triggeren om de game te willen spelen. Op zijn minst moet mijn interesse gewekt worden. Het moet iets met mij doen. Ik kan je vertellen dat de art work van Wild Hearts dit bij mij zeker wist te bewerkstelligen.

Ik heb het niet perse gelijk met games met Aziatische invloeden, maar toch. Het kleurgebruik, het mysterie en vooral het grote beest dat er in het midden pronkt. Een soort wolf, met vergroeide takken die uit zijn lijf steken. Beest en natuur zijn echt één. Het schept een magische verwachting. Ik was daarom razend benieuwd of Wild Hearts die verwachting ook waar kon maken bij me.

Wild Hearts is de nieuwste telg, tot leven gebracht uit een samenwerking tussen KoeiTecmo Games en EA Originals. Dit kindje is niet zomaar per ongeluk tot leven gebracht. Nee, het is een bewust project. Wild Hearts moet namelijk de concurrentie aangaan met een hunting game die zijn naam en reputatie inmiddels wel stevig heeft staan, namelijk Monster Hunter. Niet zo gek dus dat de vergelijking veelvuldig gemaakt worden.

Wild Hearts speelt zich af in een verzonnen, Japanse wereld. Een wereld waar gigantische beesten, die letterlijk zijn vergroeid met de natuur, de zogenaamde Kemono, tot op heden in vrede hebben samengeleefd met de bevolking. Dat is echter plotsklaps veranderd, waardoor ze een groot gevaar zijn geworden voor de lokale bevolking. Alleen met behulp van Karakuri, een speciaal vermogen aan krachten, kunnen ze tot halt geroepen worden. Je raadt het al, jij bent de enige hunter die in bezit raakt van de vermogens van Karakuri en daarmee voor een pittige klus staat om de levens van vele burgers te redden.

Zodra je de game opstart, kom je al snel in een uitgebreid custimization menu terecht, waar je jouw hunter kunt aanpassen. Van gelaatstrekken, tot stem, van karakter tot uitrusting en body paint. Er valt genoeg uit te kiezen. Je kunt daarna ook je karakter een naam geven. Daar ben ik altijd zo slecht in...

Ik had gelukkig de mogelijkheid om een hulplijn in te schakelen en mede dankzij onze geliefde Nicole, kwamen we op de Japanse vertaling van voetschimmel: Mizumushi. Ja, ik geef toe, we zijn iets te intensief bezig met The Last of Us. Helaas leidde dit hilarische onderonsje niet tot een definitieve naam voor mijn karakter, aangezien hij niet werd goedgekeurd wegens een verboden woord. Noooo.... Uiteindelijk heeft mijn karakter de naam Kyarakutā gekregen (Japans voor "karakter", wegens een overduidelijk gebrek aan inspiratie). Over de mogelijke uitspraak heb ik maar niet te lang nagedacht. Ik wilde immers op JACHT!

Het avontuur is gestart. Tijdens de eerste momenten van de game krijg je in een soort tutorial korte opdrachtjes, om je bekend te maken met de game en zijn mechanics. Het jagen op dieren en verzamelen van planten levert je allerlei loot op, die je kunt gebruiken om items te craften. Je kunt ze ook verkopen.

Het craften van Karakuri is een essentieel en uniek onderdeel van Wild Hearts. Er zijn wel 8 verschillende wapens beschikbaar (sommigen niet gelijk vanaf het begin), maar met de juist Karakuri kun je écht het verschil maken in het heetst van de strijd met een van de gigantische Kemono. Ze bieden je creativiteit en nieuwe opties. Zo is de eerste Karakuri die je vrijspeelt, het craften van een soort kubus met een trampoline-achtige eigenschap bovenop.

Hierdoor kun je niet alleen hogere gebieden bereiken, maar je kunt ze ook inzetten in een gevecht. Ze bieden een springplank om vanuit de lucht een ideale combi aanval uit te voeren én daarnaast ideale schuilplaats om aanvallen van Kemono te blokken. Dit laatste is extreem belangrijk, want sommige Kemono zijn zo sterk, dat ze je in hun woeste staat in één klap van je volle HP balk kunnen ontdoen. Kies dus zorgvuldig je moment om aan te vallen en haal er het maximale uit.

De combinatie van beschikbare wapens met de verschillende opties die de diverse (combinaties van) Karakuri je bieden, maken de gameplay ingenieus en uitdagend. Het voelt extreem voldaan om de juist combi in te zetten en zo'n gigantisch beest tegen de grond te krijgen. Heel gaaf gedaan en hierdoor wordt het gevoel van repetitieve gameplay tegen gegaan. De basics zijn immers wel altijd hetzelfde, loot verzamelen, craften, Kemono opsporen en ze verslaan.

Die Kemono en de prachtige, mysterieuze wereld op zich, zijn het tweede grote pluspunt aan Wild Hearts, wat mij betreft. De Kemono zijn echt magisch één geworden met de natuur. De Sporetail is één van mijn favorieten, een soort knaagdier vergroeid met paddestoelsporen, die op intelligente wijze samenwerken met soortgenoten om zich te beschermen. Ook de Icetusk, een everzwijn met ijskrachten, vond ik immens gaaf. Om kippenvel van te krijgen.

De wereld en zijn magische bewoners is weliswaar geweldig, maar de verhaallijn blijft wat mij betreft té oppervlakkig. Zoveel magie en zoveel potentie is er beschikbaar om er wat meer diepgaands van te maken, maar dat is er helaas niet volledig uitgekomen. Gelukkig blijft de gameplay wel staan als een huis. Daarnaast is het nóg leuker om de game met 2 vrienden in co-op te spelen, dus dat is een absolute toegevoegde waarde voor de game.

Wild Hearts is alleen beschikbaar op Xbox Series X en S, niet op Xbox One consoles. Dan verwacht je next-gen kwaliteit. Helaas is het tegendeel waar. Soms ziet Wild Hearts er grafisch ontzettend mooi uit, maar vaker is het zeer teleurstellend. Af en toe had ik zelfs het gevoel dat ik een Xbox 360 game aan het spelen was. De positieve uitstraling van de game heeft wat dat betreft meer te maken met de magische context, dan met kwaliteit in prestatie helaas.

Op Xbox Series S heb ik het grootste deel van de tijd een vrij stabiele framerate ervaren, gelocked op 30fps. Er is echter op deze console geen optie voor een specifieke performance mode. Je komt theoretisch uit om 1080p, maar ik moet zeggen dat de game er op Xbox Series S nogal blurry uitziet met tijden. Ik vraag me hardop af of de 1080p wel behaald wordt.

Op Xbox Series X heb je de keuze tussen resolution mode (4K, 30fps) en performance mode (1080p, 60fps), maar op deze console lijkt het meer moeite te kosten om de framerate stabiel te houden. Hier en daar zijn wel wat framedrops op te merken. Grafisch is de game wel oprecht veel mooier dan op de Xbox Series S.

Daarnaast vallen de laadtijden me best tegen stiekem. Soms duurt het wel een minuut om vanuit het dashboard verder te gaan waar je was gebleven. Op de Xbox Series S leek dat in veel gevallen sneller te gaan dan op de Xbox Series X, vreemd genoeg. Het lijkt er op dat Wild Hearts op technisch vlak nog niet zo gepolijst is, als ik had gehoopt en dit breekt wel een deel van de hoge verwachting die ik vooraf had.

Conclusie

De magische verwachting die ik naar aanleiding van het art work van Wild Hearts kreeg, wordt in de realiteit slechts deels beantwoord. De wereld en zijn bewoners brengen een geweldige, magische sfeer over, die je helemaal meezuigt. Helaas brengt de verhaallijn te weinig diepgang en is de technische prestatie van de game alles behalve gepolijst. Aan dat laatste kan mogelijk nog wat geschaafd worden met toekomstige updates, waarvan er al enkele zijn aangekondigd. Daarvoor is in ieder geval genoeg potentie aanwezig, doordat de setting geweldig is.

Score: 70/100

Reviewcode is beschikbaar gesteld door de uitgever.